| 1 | [Inquirit in eiusmodi legum originem, et occasione Alburni, quem Aemilius in Deorum numerum referri volebat, ostendit, per illas divinitatem hominum placito subiectam. Inde Tiberii de Christo sententiam pronuntiat, senatusque refragationem: ostendit nullos, nisi Neronem, illique simillimos, nomen christianum afflixisse, cum contra M. Aurelius, miraculo etiam monitus, cum illo Verus, et ante illos Vespasianus, Traianus, Hadrianus, Pius, christianos esse passi sint. Concludit denique, illos, ut a bonis probatos, a malis afflictos, bonos, non malos, ex similitudine morum, putari debere.] Ut de origine aliquid retractemus eiusmodi legum vetus erat decretum , ne qui deus ab imperatore consecraretur , nisi a senatu probatus. . Scit M. Aemilius de deo suo Alburno. Facit et hoc ad caussam nostram, quod apud vos de humano arbitratu divinitas pensitatur. |
| 2 | Nisi homini Deus placuerit, Deus non erit ; homo iam Deo propitius esse debebit. Tiberius ergo, cuius tempore nomen christianum in saeculum introivit, annuntiatum sibi ex Syria Palaestina, quod illic veritatem illius divinitatis revelaverat , detulit ad senatum cum praerogativa suffragii sui . Senatus, quia non ipse probaverat, respuit; Caesar in sententia mansit, comminatus periculum accusatoribus christianorum. |
| 3 | Consulite commentarios vestros; illic reperietis primum Neronem in hanc sectam cum maxime Romae orientem Caesariano gladio ferocisse. Sed tali dedicatore damnationis nostrae etiam gloriamur. |
| 4 | Qui enim scit illum, intelligere potest, non nisi grande aliquod bonum a Nerone damnatum. Tentaverat et Domitianus, portio ; sed qua et homo repressit, restitutis etiam quos relegaverat . Tales semper nobis insecutores , iniusti, impii, turpes, quos et ipsi damnare consuestis, et a quibus damnatos restituere soliti estis. |
| 5 | Caeterum de tot exinde principibus [usque [313] ad hodiernum divinum humanumque sapientibus , edite aliquem debellatorem Christianorum. At nos e contrario edimus protectorem, si litterae M. Aurelii gravissimi imperatoris requirantur, quibus illam germanicam sitim christianorum forte militum precationibus impetrato imbri discussam contestatur. Qui sicut non palam ab eiusmodi hominibus poenam dimovit, ita alio modo palam dispersit , adiecta etiam accusatoribus damnatione, et quidem tetriore. |
| 6 | Quales ergo leges istae, quas adversus nos soli exsequuntur impii , iniusti, turpes, truces, vani , dementes? quas Traianus ex parte frustratus est vetando inquiri christianos, quas nullus Adrianus , quanquam curiositatum omnium explorator , nullus Vespasianus, quanquam Iudaeorum debellator, nullus Pius, nullus Verus impressit utique pessimi ab optimis quibusque, ut ab aemulis, quam a suis sociis eradicandi iudicarentur. |